ساختمان دوربین

AD Converter: یکی از اصلی ترین اجزای ساختمان دوربین های دیجیتال، مبدل آنالوگ به دیجیتال است که وظیفه تبدیل نور به عنوان یک ماهیت آنالوگ را به صورت دیجیتال بر عهده دارد. پس از جمع آوری نور توسط فتودیودهای سطح سنسور( هر پیکسل موجود روی سنسور در حقیقت یک فتودیود است) و تبدیل آن به ولتاژ الکتریکی، مبدل آنالوگ به دیجیتال این ولتاژ را به یک مقدار دیجیتال( باینری متشکل از صفرها و یک ها) تبدیل  می کند که نشان دهنده مقدار رنگ آن پیکسل است. اگر دوربینی دارای مبدل هشت بیتی باشد به این معنی است که می تواند دامنه رنگی دو به توان هشت ( 256) را برای هر یک از رنگ های اصلی سنسور تولید کند و با در نظر گرفتن سه رنگ اصلی ( در برخی از دوربینها چهار رنگ)، هر پیکسل این دوربین توانایی تولید 256×256×256 ( شانزده میلیون) رنگ را دارد. دوربین های امروزی به طور معمول دارای مبدل های هشت، ده یا دوازده بیتی هستند.

AF Assist Lamp: فوکوس اتوماتیک روی سوژه در شرایط نور کم یکی از مشکلات دوربین ها است. برخی از دوربین ها این مشکل را با تعبیه کردن یک لامپ کوچک و تابش نور روی سوژه برطرف کرده اند برخی از دوربین ها نیز برای این منظور مجهز به لامپ مادون قرمز هستند تا با تابش نور مرئی موجب انحراف تمرکز سوژه نشوند.

AF Server: باز هم مشکل فوکوس و این بار فوکوس اتوماتیک روی سوژه متحرک. مشکلی که عموماً عکاسان ورزشی و حیات وحش با آن روبه رو هستند و دوربین های پیشرفته - تر با این قابلیت به کمک آن ها می آیند.

Auto Focus: اساساً فوکوس کردن ( واضح نمایی) مشکل است، زیرا باید وضوح تصویر را از درون منظره یاب دوربین تشخیص دهید بنابراین بسیاری از دوربین ها با مجهز شدن به سیستم فوکوس خودکار این عمل را تسهیل کرده و انجام آن را به عهده خود دوربین می گذارند. البته وجود حالت فوکوس دستی در بسیاری از مواردی که دوربین قادر به فوکوس روی سوژه نیست، موثر و مورد پسند عکاسان حرفه ای است.

 

Anti Shake: لرزش دست عکاس هنگام عکس برداری اجتناب ناپذیر است و فقط زمانی که با سرعت بالا عکاسی کنیم، تأثیر منفی روی عکس ندارد، اما در شرایط عکاسی با سرعت شاتر کم، کوچک ترین لرزشی موجب تار شدن عکس می شود. برای جلوگیری از این مشکل، برخی از دوربین ها مجهز به سیستم لرزشگیر شده اند که از طریق حرکت قطعات داخلی دوربین در جهت خلاف لرزش، تأثیر آن خنثی می شود.

سیستم های لرزشگیر یا روی لنز دوربین یا سنسور تعبیه می شوند، اما در برخی از دوربین ها برای کاهش اثر انرژی از تنظیمات خاصی به تنهایی یا در کنار سیستم لرزشگیر دوربین استفاده می شود که در این صورت به آن سیستم لرزشگیر دوگانه می گویند و آن افزایش سرعت شاتر برای حذف اثر لرزش و در نتیجه افزایش حساسیت( ISO) برای جبران کاهش نوردهی است. این قابلیت در دوربین های مختلف به اسامی متفاوتی نامیده می شود، مانند Image ، Stabilization و Vibration Reduction.

Battery: بله همان باتری، ساده اما مهم که وظیفه تأمین برق مورد استفاده دوربین را بر عهده دارد و اگر بد موقع تمام شود مانند آوار بر سر آدم خراب می شود خدا آن روز را نیاورد! پس همیشه شارژ باتری دوربین خود را به همراه داشته باشید.

دوربین ها  از سه گونه متداول باتری قابل شارژ استفاده می کنند که عبارتند از باتری قلمی نیکل کادمیوم (NiCd) ، باتری قلمی نیکل متال هایبرید (NiMH) که قوی تر از انواع نیکل کادمیوم است، ضمن آن که مشکل Memory Effect در آن دیده نمی شود و در نهایت، باتری لیتیوم یون (Li- lon) که به صورت باتری قلمی استانداردی موجود نیست و هر تولید کننده ای آن را به شکل اختصاصی برای دوربین خود تولید می کند. چنانچه باتری های NiCd را پیش از تخلیه کامل شارژ کنیم به مرور باعث کاهش توان باتری می شود که به این مشکل، Memory Effect می گویند. این مشکل در انواع NiMH  و Li- lon دیده نمیشود، اما به طور کلی توصیه می شود هر نوع باتری را پس از تخلیه کامل، شارژ کنید.

 

Buffer: زمانی که دکمه شاتر را افشار می دهید، سنسور دوربین تصویر را دریافت و آن را به پردازنده ارسال می کند تا یک تصویر فشرده شده JPEG تولید و در نهایت در کارت حافظه دوربین ذخیره شود، تنها در این صورت است که دوربین آماده ثبت عکس بعدی می شود. البته تصاویر RAW به پردازنده ارسال نشده و مستقیماً در کارت حافظه ذخیره می شوند. هر چه مگاپیکسل دوربین بیشتر باشد، حجم فایل بیشتر و در نتیجه زمان این پروسه طولانی تر خواهد شد و این مسئله باعث می شود دوربین دیرتر آماده ثبت عکس بعدی شود که با این وجود ممکن است شما فرصت ثبت یک لحظه به یاد ماندنی را از دست بدهید. برای اجتناب از این تأخیر و افزایش سرعت عکس برداری، دوربین ها از حافظه میانی به نام بافر استفاده می کنند، به این صورت که تصویر از سنسور به بافر منتقل شده و دوربین بلافاصله سنسور را آماده برداشت عکس بعدی می کندو دوباره آن را در بافر قرار می دهد، در این حالت دوربین در چرخه جداگانه، تصاویر را از بافر به پردازنده یا کارت حافظه منتقل می کند.

Burst یا Continuous Shooting: قابلیتی در این دوربین است که به کمک آن می توانید چندین عکس را با یک بار فشردن دکمه شاتر ثبت کنید. این قابلیت تضمین می کند که هیچ لحظه ای را از دست ندهید، به خصوص در شرایطی که منتظر یک حرکت خاص از سوژه مورد نظر هستید، اما نمی دانید این حرکت در چه لحظه ای رخ می دهد، می توانید چندین عکس پی در پی از سوژه بگیرید تا یکی از تصاویر، تصویری شود که شما می خواهیدسرعت این نوع عکس برداری که بر حسب فریم در ثانیه است، بر اساس امکانات و قابلیت های دوربین متفاوت است. دوربین های معمول از یک تا سه فریم در ثانیه عکس برداری می کنند، اما در دوربین های حرفه ای این سرعت حتی تا ده فریم در ثانیه نیز می رسد. تعداد برداشت عکس متوالی نیز در دوربین ها متفاوت و در برخی از دوربین ها نامحدود( بسته به میزان حافظه آزاد دوربین) است. جالب است بدانید بافر دوربین در این حالت عکس برداری، نقش اساسی ایفا می کند.

Color Filter Array: همان طور که پیش تر گفته شد هر پیکسل موجود روی سنسور در حقیقت یک فتودیود است، از آنجا که فتودیودها منوکروم هستند نمی توانند تفاوت میان طول موج های مختلف نور را تشخیص دهند و بنابراین قابلیت تفکیک رنگ ها را ندارند، از این رو یک فیلتر رنگی روی سنسور قرار می گیرد که وظیفه آن تفکیک رنگ های اصلی( سبز، قرمز و آبی) است. یکی از معروف ترین انواع فیلتر ها، فیلتر طرح موزائیکی بایر است که در آن برای هر پیکسل یک رنگ آبی، یک رنگ قرمز و دو رنگ سبز(   (GRGH در نظر گرفته شده است. دلیل در نظر گرفتن دو واحد رنگ سبز گستردگی بیشتر این رنگ در طبیعت است.

Depth Of Field: عمق میدان عبارت است از فاصله ای در جلوی دوربین که تمامی عناصر موجود در آن از وضوح کامل برخوردار باشند.

Effective Pixel: همواره بخش کوچکی از پیکسل های یک سنسور در ثبت عکس به کار نمی روند و بسته به دوربین برای موارد دیگری مورد استفاده قرار می گیرند، از این رو برای سنجش کیفیت یک دوربین از پیکسل موثر استفاده می شود.

EXLF: اطلاعاتی شامل تاریخ، زمان، مکان جغرافیایی عکس و نیز برخی از تنظیمات دوربین از قبیل سرعت و دیافراگم به همراه هر عکس در فایل آن ذخیره می شود و به راحتی توسط ویندوز و سایر نرم افزارهای ویرایش تصویر قابل مشاهده است.

Focal Length: فاصله کانونی عبارت است از فاصله لنز دوربین تا سطح سنسور، اما به طور ساده این  فاصله بیانگر میزان بزرگنمایی دوربین و واحد آن میلی متر است و هر چه بزرگ تر از پنجاه میلی متر( فاصله کانونی در لنز نرمال) باشد، لنز تله و هر چه کوچک تر باشد، لنز واید است. در لنزهای زوم که فاصله کانونی متغیر دارند، حاصل تقسیم بزرگ ترین و کوچک ترین فاصله کانونی، میزان زوم دوربین را تعیین می کند. به عنوان مثال، یک لنز 35-350mm دارای میزان زوم 10x است.

Leg Time: مدت زمانی که بین فشار دادن دکمه شاتر تا لحظه ثبت تصویر وجود دارد، در اصطلاح Leg Time  گفته می شود که این موضوع گاهی باعث ایجاد اختلاف بین تصویری که مشاهده و ثبت خواهید کرد، می شود. البته این تأخیر بسیار اندک است، اما این زمان برای کاربران حرفه ای چندان خوشایند نیست.

Manual Focus: همان طور که قبلاً گفته شد، فوکوس دستی در شرایطی مانند نور کم، عکاسی از فواصل خیلی دور و خیلی نزدیک( ماکروگرافی)، عکاسی از سوژه های خیلی روشن و خیلی تاریک یا ایجاد جلوه های هنری خاص که فوکوس خودکار قابلیت خود را از دست می دهد به کار می آید.

Micro Lens: لایه ای از لنزهای مینیاتوری که روی سنسور قرار دارد و باعث می شود نور تابیده شده روی سنسور روی هر یک از فتودیودها متمرکز شود.

Macro: قابلیتی در دوربین ها که امکان عکاسی از فاصله بسیار نزدیک حتی تا یک سانتی متری از سوژه را فراهم می کند. در این حالت دوربین باید بتواند از فاصله نزدیک روی سوژه فوکوس کند. این ویژگی برای عکاسی از گل ها و گیاهان کوچک و حشرات مناسب است.

Pixel: پیکسل  کوچک ترین جزء یک تصویر دیجیتال است( یک نقطه از یک تصویر). از نظر فنی یک پیکسل عبارت است از یک مجموعه سه لایه متشکل از یک دیود حساس به نور در لایه اول به علاوه فیلتری رنگی در لایه دوم و در نهایت یک میکرولنز در آخرین لایه، حال زمانی که می گوییم یک سنسور با ابعاد 36× 24 میلی متر( تقریباً به اندازه یک تمبر پستی) دارای 24 میلیون پیکسل( 24 مگاپیکسل) است، می توان به راحتی به پیچیدگی فناوری ساخت سنسور پی برد.

Sensor: سنسور به قلب دیجیتال معروف است، جایی که تصاویر در آن نقش می بندند، سنسور جایگزین فیلم نگاتیو به کار رفته در دوربین های آنالوگ شد و نسل جدیدی از دوربینها را به وجود آورد که ما به آن دوربین دیجیتال می گوییم. در توضیحات مربوط به پیکسل در خصوص ساختار سنسور توضیح داده شد، اما از نظر فناوری سنسورها به دو دسته کلی CCD  و CMOS تقسیم می شوند.

از نظر ابعاد نیز سنسورها دسته بندی گسترده ای دارند، اما به عنوان یک معیار سنجش، سنسورهایی Full Frame هستند که ابعادی برابر با فیلم نگاتیو 35 میلی متری دارند. اصلی ترین مشخصه مورد بحث در سنسورها تعداد پیکسل های آن است که در حال حاضر با واحد مگاپیکسل سنجیده می شود.

تصویرگری دیجیتال

Dynamic Range: دامنه طیف خاکستری بین سیاه و سفید کامل را شامل می شود هر چه دامنه پویایی دوربین گسترده تر باشد، کیفیت رنگی تصویر تولید شده بهتر خواهد بود.

Histogram: نموداری است که از طریق آن می توان مناطق روشن و تاریک عکس را تشخیص داد و در صورتی که این نمودار توزیع یکنواختی نداشته باشد، می توان با استفاده از نرم افزارهای ویرایش تصویر اقدام به اصلاح آن کرد. برخی از دوربین ها دارای قابلیت هیستو گرام زنده هستند تا پیش از ثبت عکس بتوان با تنظیمات دوربین اقدام به اصلاح نودار کرد.

JPEG: تقریباً تمامی دوربین های دیجیتال عکس های خود را با این فرمت ذخیره می کنند کانال های رنگی فایل های JPEG هشت بیتی است و این یعنی آن که حداکثر شانزده میلیون رنگ در این تصاویر ذخیره می شود.

JPEG در حقیقت یک استاندارد فشرده سازی تصاویر مبتنی بر کاهش داده های تصویر است و این یعنی با ذخیره مجدد این فایل ها، کیفیت آن ها کاهش می یابد. تصاویر سنسور با این فرمت در پردازنده دوربین فشرده می شوند، بنابراین برای ویرایش عکس گرفته شده چندان مناسب نیستند.

RAW: فرمت خام دوربین های دیجیتال است، به این معنی که تصویر سنسور به طور مستقیم در این فایل روی کارت حافظه ذخیره می شود و هیچ گونه پردازش و فشرده سازی توسط پردازنده دوربین روی آن صورت نمی گیرد. به همین دلیل این نوع فرمت حجم زیادی دارد، اما به جای آن مشکل مطرح شده در مورد JPEG را مبنی بر کاهش کیفیت ندارد. همچنین این فرمت از کانال های رنگی ده دوازده بیتی نیز پشتیبانی می کند.

TIFF: فرمت غیر فشرده دیگری که در برخی از دوربین های قدیمی تر به کار می رفت. این فرمت استاندارد صنعت چاپ است.

 White Balance: منابع نوری مختلف مانند نورهای مصنوعی لامپ های تنگستن یا فلوروسنت و نیز نور طبیعی در ساعات مختلف روز، تأثیرات مختلفی روی رنگ سوژه می گذارند.

ممکن است عکس گرفته شده دارای ته مایه رنگی قرمز، زرد یا آبی باشد برخی از دوربین ها با امکان تنظیم تراز سفیدی که در حقیقت معرفی رنگ سفید خالص به دوربین در نورهای مختلف است، می توانند بهترین رنگ را برای عکس تولید کنند.

نوردهی

AE Lock : قابلیتی در برخی از دوربین ها وجود دارد که به کمک آن می توان تنظیمات نوردهی شامل دیافراگم و سرعت شاتر را برای گرفتن چندین عکس ثابت نگه داشت. این ویژگی برای تهیه عکس های پانوراما که لازم است برای عکس های مختلف از یک تنظیم نور دهی استفاده شود، مناسب است.

Aperture: دیافراگم دوربین مانند مردمک چشم انسان عمل می کند، به طوری که هر چه گشوده تر شود نور بیشتری به سطح سنسور می تابد و هر چه تنگ تر شود، نور کمتری را از خود عبور می دهد در حقیقت، دیافراگم مکانیزمی است برای تنظیم نور ورودی به دوربین. عدد دیافراگم که مشخص کننده میزان گشودگی دیافراگم لنز است با f نمایش داده می شود و یک نسبت عکس است. به عنوان مثال، f2.8 یعنی دیافراگم بازتر و نور بیشتر و f11 به معنی دیافراگم بسته تر و در نتیجه نور کمتر است.

Aperture Priority: یکی از مدلهای تنظیمات در اغلب دوربین ها، تقدم دیافراگم است. به این معنی که عکاس می تواند دیافراگم مورد نظر خود را انتخاب کند و دوربین، خود بهترین سرعت شاتر را برای نور دهی مطلوب تعیین می کند.

Auto Bracketing: زمانی که در یک لحظه حساس تکرار نشدنی در مورد تنظیمات نوردهی دوربین خود شک دارید، با این قابلیت دوربین شماچند عکس متوالی از سوژه با درجات نوردهی مختلف ثبت می کند تا شما با آسودگی خاطر بهترین را انتخاب کنید. محدوده نوردهی معمولاً به صورت یک بازه از منفی تا مثبت نمایش داده می شود. به عنوان مثال،( -2.OEV-+2.OEV) میزان افزایش گام نوردهی و نیز تعداد عکس در اغلب دوربینها قابل تنظیم است که معمولاً دو، سه یا پنج عکس با گام 1/2  یا 1/3 است.

Photometry: دوربین ها برای عمل نورسنجی که در حقیقت میزان نور صحنه را تخمین می زنند، عموماً از حالات مختلفی استفاده می کنند که از آن جمله می توان به نورسنجی قطه -ای، نورسنجی مرکزی و نورسنجی کل صفحه اشاره کرد.
(ISO) Sensitivity: میزان حساسیت سنسور یا فیلم نگاتیو به نور را با این واحد بیان می کند. به عنوان مثال، اگر حساسیت سنسور روی ISO200 تنظیم شود، به معنی دو برابر حساسیت همان سنسور در ISO100 است. طبیعتاً هر چه حساسیت سنسور بالاتر باشد، نور بیشتری دریافت می کند. همان طور که قبلاً گفته شد، می توان از آن برای جبران نوردهی در شرایطی که ناچار به استفاده از سرعت بالاتر یا دیافراگم بسته تر هستیم، استفاده می شود.

Shutter: شاتر نیز مانند دیافراگم یکی دیگر از مکانیزم های تنظیم نور دوربین است و میتوان آن را معادل پلک چشم در نظر گرفت که هر چه سریع تر باز و بسته شود، نور کمتری از خود عبور می دهد و بالعکس. اغلب دوربینها سرعت شاتر 30 تا 1/4000 ثانیه را پوشش می دهند. شاتر برخی از دوربین های حرفه ای حتی با سرعتهای بیشتر نیز عمل می کنند در دوربین های SLR حالتی وجود دارد که می توان شاتر را برای مدت دلخواه باز نگه داشت که به آن سرعت B می گویند.

Shutter Priority: یکی دیگر از مدلهای تنظیمات دوربین که در آن سرعت شاتر تقدم دارد و عکاس می تواند سرعت شاتر دلخواه خود را انتخاب کند و انتخاب دیافراگم مناسب را بر عهده دوربین گذارد.

Time Laps: دوربین هایی که دارای این ویژگی هستند، می توانند یک سری عکس در یک بازه زمانی تعریف شده ثبت کنند. به عنوان مثال، می توان از مراحل باز و بسته شدن یک گل در طول شبانه روز عکس برداری کرد.