ساختمان دوربین

AD Converter: یکی از اصلی ترین اجزای ساختمان دوربین های دیجیتال، مبدل آنالوگ به دیجیتال است که وظیفه تبدیل نور به عنوان یک ماهیت آنالوگ را به صورت دیجیتال بر عهده دارد. پس از جمع آوری نور توسط فتودیودهای سطح سنسور( هر پیکسل موجود روی سنسور در حقیقت یک فتودیود است) و تبدیل آن به ولتاژ الکتریکی، مبدل آنالوگ به دیجیتال این ولتاژ را به یک مقدار دیجیتال( باینری متشکل از صفرها و یک ها) تبدیل  می کند که نشان دهنده مقدار رنگ آن پیکسل است. اگر دوربینی دارای مبدل هشت بیتی باشد به این معنی است که می تواند دامنه رنگی دو به توان هشت ( 256) را برای هر یک از رنگ های اصلی سنسور تولید کند و با در نظر گرفتن سه رنگ اصلی ( در برخی از دوربینها چهار رنگ)، هر پیکسل این دوربین توانایی تولید 256×256×256 ( شانزده میلیون) رنگ را دارد. دوربین های امروزی به طور معمول دارای مبدل های هشت، ده یا دوازده بیتی هستند.

AF Assist Lamp: فوکوس اتوماتیک روی سوژه در شرایط نور کم یکی از مشکلات دوربین ها است. برخی از دوربین ها این مشکل را با تعبیه کردن یک لامپ کوچک و تابش نور روی سوژه برطرف کرده اند برخی از دوربین ها نیز برای این منظور مجهز به لامپ مادون قرمز هستند تا با تابش نور مرئی موجب انحراف تمرکز سوژه نشوند.

AF Server: باز هم مشکل فوکوس و این بار فوکوس اتوماتیک روی سوژه متحرک. مشکلی که عموماً عکاسان ورزشی و حیات وحش با آن روبه رو هستند و دوربین های پیشرفته - تر با این قابلیت به کمک آن ها می آیند.

Auto Focus: اساساً فوکوس کردن ( واضح نمایی) مشکل است، زیرا باید وضوح تصویر را از درون منظره یاب دوربین تشخیص دهید بنابراین بسیاری از دوربین ها با مجهز شدن به سیستم فوکوس خودکار این عمل را تسهیل کرده و انجام آن را به عهده خود دوربین می گذارند. البته وجود حالت فوکوس دستی در بسیاری از مواردی که دوربین قادر به فوکوس روی سوژه نیست، موثر و مورد پسند عکاسان حرفه ای است.

 

Anti Shake: لرزش دست عکاس هنگام عکس برداری اجتناب ناپذیر است و فقط زمانی که با سرعت بالا عکاسی کنیم، تأثیر منفی روی عکس ندارد، اما در شرایط عکاسی با سرعت شاتر کم، کوچک ترین لرزشی موجب تار شدن عکس می شود. برای جلوگیری از این مشکل، برخی از دوربین ها مجهز به سیستم لرزشگیر شده اند که از طریق حرکت قطعات داخلی دوربین در جهت خلاف لرزش، تأثیر آن خنثی می شود.

سیستم های لرزشگیر یا روی لنز دوربین یا سنسور تعبیه می شوند، اما در برخی از دوربین ها برای کاهش اثر انرژی از تنظیمات خاصی به تنهایی یا در کنار سیستم لرزشگیر دوربین استفاده می شود که در این صورت به آن سیستم لرزشگیر دوگانه می گویند و آن افزایش سرعت شاتر برای حذف اثر لرزش و در نتیجه افزایش حساسیت( ISO) برای جبران کاهش نوردهی است. این قابلیت در دوربین های مختلف به اسامی متفاوتی نامیده می شود، مانند Image ، Stabilization و Vibration Reduction.

Battery: بله همان باتری، ساده اما مهم که وظیفه تأمین برق مورد استفاده دوربین را بر عهده دارد و اگر بد موقع تمام شود مانند آوار بر سر آدم خراب می شود خدا آن روز را نیاورد! پس همیشه شارژ باتری دوربین خود را به همراه داشته باشید.

دوربین ها  از سه گونه متداول باتری قابل شارژ استفاده می کنند که عبارتند از باتری قلمی نیکل کادمیوم (NiCd) ، باتری قلمی نیکل متال هایبرید (NiMH) که قوی تر از انواع نیکل کادمیوم است، ضمن آن که مشکل Memory Effect در آن دیده نمی شود و در نهایت، باتری لیتیوم یون (Li- lon) که به صورت باتری قلمی استانداردی موجود نیست و هر تولید کننده ای آن را به شکل اختصاصی برای دوربین خود تولید می کند. چنانچه باتری های NiCd را پیش از تخلیه کامل شارژ کنیم به مرور باعث کاهش توان باتری می شود که به این مشکل، Memory Effect می گویند. این مشکل در انواع NiMH  و Li- lon دیده نمیشود، اما به طور کلی توصیه می شود هر نوع باتری را پس از تخلیه کامل، شارژ کنید.

  ادامه مطلب...

چگونه عکس پرسپکتیو  بگیریم

 در عکاسی یعنی میزان فشردگی اشیاء در تصویر.به عبارت دیگه میتونیم بگیم پرسپکتیو یعنی اون چیزی که باعث میشه بیننده یه عکس دو بعدی بتونه یا نتونه حالت واقعی اشیاء رو در حالت سه بعدی تصور کنه.

مثلا:

از گوشه یه سالن یه عکس میگیرید.اگه در عکس شما بیننده بتونه عمق سالن و اندازه اشیاء نسبت به هم رو درست تشخیص بده یعنی پرسپکتیو این عکس زیاده.و بر عکس اگه نتونه یعنی پرسپکتیوش کمه.

این قضیه هم توی عکاسی و هم توی فیلم برداری یکی از نکات اساسی برای جلب رضایت بینندس.گاهی لازمه که بیننده بتونه عمق فضا رو در تصویر مجسم کنه.

حالا چطور میشه کنترلش کرد؟

- فاصله با سوژه
اشتباهی که اکثر عکاس های آماتور مثل من میکنن اینه که فکر میکنن نزدیک شدن به سوژه و عکس گرفتن از اون با دور بودن از سوژه و جلو آوردن اون توسط لنز زوم یکیه.
در صورتی که اینطور نیست.اگه لنز در حالت نرمال باشه و به سوژه نزدیک بشیم و ازش عکس بگیریم پرسپکتیو زیاده و اگه ازش دور شیم و زوم کنیم پرسپکتیو کم میشه ( اینارو با عمق میدان اشتباه نگیرید)
یعنی توی عکس اولی نسبت اندازه اشیاء به همدیگه و فاصله اوتها با هم واقعیه و بیننده متوجه اندازه های واقعی میشه ولی در عکیس دومی اینطور نیست.اشیاء به هم نزدیک میشن و اندازه ها هم همینطور.

2- تغییر فاصله کانونی

اینم یه جورایی دقیقا مثل حالت بالاست.هرچی فاصله کانونی کمتر باشه پرسپکتیو بیشتر و هرچی این فاصله بیشتر باشه پرسپکتیو کمتر میشه.لنزهای با فاصله کانونی کم اشیائ نزدیک رو بزرگ و اشیاء دور رو کوچیک نشون میدن.

ادامه مطلب...